Koesteren
De menselijke natuur vraagt om koestering, net als onze natuurlijke leefomgeving. Goed beschouwd is koestering de basis voor alles. Wie de natuurlijke leefomgeving niet lief heeft zal haar eerder schade toebrengen of door verwaarlozing laten verkommeren. Met de menselijk natuur is het niet anders. Het jonge kind kan alleen gezond opgroeien en zijn talenten tot bloei brengen als het wordt gekoesterd.
Veilige hechting is koestering, onvoorwaardelijke liefde ook. Het een kan niet zonder het ander.
Pedagogische kernvraag is hier: gaan we de menselijke natuur afstraffen of koesteren?
Dikkedeur heeft van koestering een speerpunt gemaakt. Veilige hechting staat voorop en wordt mogelijk gemaakt door te werken met een zorgleidster voor elk kind. Zij koestert, troost, voedt, stimuleert, begeleidt en verzorgt het kind, zij is een baken waarop het kind kan vertrouwen en terugvallen, onder alle omstandigheden. Ook ons beleid dat we nooit straffen draagt hieraan bij. Straffen maakt de liefde voorwaardelijk en dat geeft geen veilige basis.