Wat doen we als we ons bedreigd voelen? We gaan aanvallen (vechten) of vluchten in de hoop de dreiging het hoofd te bieden, ons weer in veiligheid te brengen. Noodweer (vechten/vluchten) is een natuurlijke reactie op dreiging, in alle diersoorten. De amygdala, ofwel de amandelkern, is hiervoor verantwoordelijk. Die zetelt in het laagste, meest primitieve deel van het brein. Zelfs reptielen hebben dat. Maar anders dan een slang heeft de mens bij noodweer ook nog gevoelens, namelijk: angst (vluchten) of agressie (vechten).

veilig_06.jpg

In de evolutie is de amandelkern dus van reptiel tot zoogdier overeind gebleven en dat wijst erop dat je veilig weten of veilig stellen een primaire levensbehoefte is van alle diersoorten.

Pedagogische kernvraag is hier: bieden wij een veilige of onveilige basis?

Bij Dikkedeur is een groot besef van het belang van psychische veiligheid. Branche-breed ontbreekt dit. Er is wel oog voor excessen, zoals misbruik, en voor fysieke veiligheid, zoals veilige bedjes bv, maar de alledaagse psychische veiligheid krijgt geen bewuste en weloverwogen plek. Daardoor wordt onvoldoende beseft hoezeer het afwijzen van kinderen (en van hun natuurlijke kenmerken) , het chanteren en manipuleren (als jij doet wat ik wil .… dan vind ik je lief, zo niet….) en het straffen van kinderen, een veilige basis ondermijnt. En als kinderen daarop vervolgens met noodweer reageren, zeker als dit is in de vorm van agressie en vechten, worden ze opnieuw afgewezen en gestraft, zo het gevoel van bedreigdheid nog eens versterkend.

Dikkedeur daarentegen is een veilige haven voor kinderen. Straffen doen we niet, netzomin als manipuleren, chanteren of anderszins afwijzen. Noodweer wordt herkend en begrepen.